BC oznaczanie jezyka metadanych

Oznaczanie języka metadanych

Wszystkie informacje dotyczące obiektu, które redaktorzy BC umieszczają w odpowiednich polach opisu, mieszczą się w kategorii metadanych opisowych. Metadane opisowe, czyli dane dostarczające szczegółowych informacji o obiekcie, pozwalają z jednej strony w efektywny sposób korzystać użytkownikom ze znalezionych zasobów, a z drugiej, dzięki stosowaniu jednolitych standardów, umożliwiają wymianę danych między różnymi bazami i systemami. Nawet najpiękniej zeskanowany obiekt nie będzie mógł być znaleziony przez potencjalnego użytkownika, jeśli nie będzie miał dobrze opisanych metadanych. Z tego względu tak istotne jest zwrócenie uwagi na właściwe uzupełnianie poszczególnych pól, gdyż poprawnie wprowadzone metadane są kluczem do ich skutecznego wykorzystania.

Standardy metadanych wykorzystywanych w opisach obiektów w BCUWr/RUWr to Dublin Core w wersji 1.1 i rozszerzonej oraz PLMET. Językiem tych standardów jest XML (eXtensible Markup Language), czy rozszerzalny język znaczników. XML jest językiem rekomendowanym oraz specyfikowanym przez organizację W3C, co zapewnia jego uniwersalność i umożliwia szerokie stosowanie, głównie przez eksport i import między różnymi systemami. XML używa tzw. znaczników oraz atrybutów, aby w odpowiedni sposób oznaczyć dane i ich parametry.

Mówiąc najkrócej, składnia XML to etykiety, oznaczane za pomocą ostrych nawiasów - musi wystąpić etykieta początkowa i końcowa. Pomiędzy etykietami może znajdować się dowolny tekst, inne etykiety (wtedy powstanie wyrażenie budujące hierarchię), a także dowolna liczba atrybutów. W najprostszym przypadku będzie to zatem:

<etykieta> wartość </etykieta>

<etykieta atrybut= "..." > wartość </etykieta>

Standard XML nie określa w żaden sposób zawartości etykiet i atrybutów - może tam być wszystko, co mieści się w regułach składni. Więcej w przystępny sposób opisano np. w tym wpisie.

Dla redaktora biblioteki cyfrowej powyższe informacje mogą pomóc w zrozumieniu jak zapisywane i przekazywane dalej są poszczególne elementy opisu - czyli metadane opisowe, wprowadzane w odpowiednie pola systemu dLibra. W tym przypadku, najprościej rzecz ujmując, etykieta to nazwa pola (w postaci angielskiej nazwy RDF, np. Title, Creator, Subject), a atrybutem jest oznaczenie języka, jeśli wartość została wpisana w zakładkę językową.

Wskazówki dotyczące stosowania zakładek językowych

1. Idea zakładek nie do końca ostro traktuje rozdzielenie języka dzieła od języka opisu. Nie należy zatem utożsamiać języka dzieła (który jest oznaczony w polu JĘZYK za pomocą odpowiedniego trzyliterowego kodu) z językiem, w którym opisywany jest dany obiekt. W opisie bardzo ważny jest tytuł dzieła. Jeśli język tytułu jest oczywisty i możliwy do określenia, a w systemie jest zakładka dla tego języka, umieść go w tej zakładce językowej. Wpisywanie tytułu w zakładkę Niez. powinno mieć miejsce tylko wtedy, kiedy faktycznie nie ma innej możliwości, tj. nie ma zakładki językowej, w której mógłbyś go umieścić.