BC oznaczanie jezyka metadanych

Oznaczanie języka metadanych

Wszystkie informacje dotyczące obiektu, które redaktorzy BC umieszczają w odpowiednich polach opisu, mieszczą się w kategorii metadanych opisowych. Metadane opisowe, czyli dane dostarczające szczegółowych informacji o obiekcie, pozwalają z jednej strony w efektywny sposób korzystać użytkownikom ze znalezionych zasobów, a z drugiej, dzięki stosowaniu jednolitych standardów, umożliwiają wymianę danych między różnymi bazami i systemami. Nawet najpiękniej zeskanowany obiekt nie będzie mógł być znaleziony przez potencjalnego użytkownika, jeśli nie będzie miał dobrze opisanych metadanych. Z tego względu tak istotne jest zwrócenie uwagi na właściwe uzupełnianie poszczególnych pól, gdyż poprawnie wprowadzone metadane są kluczem do ich skutecznego wykorzystania.

Standardy metadanych wykorzystywanych w opisach obiektów w BCUWr/RUWr to Dublin Core w wersji 1.1 i rozszerzonej oraz PLMET. Językiem tych standardów jest XML (eXtensible Markup Language), czy rozszerzalny język znaczników. XML jest językiem rekomendowanym oraz specyfikowanym przez organizację W3C, co zapewnia jego uniwersalność i umożliwia szerokie stosowanie, głównie przez eksport i import między różnymi systemami. XML używa tzw. znaczników oraz atrybutów, aby w odpowiedni sposób oznaczyć dane i ich parametry.

Mówiąc najkrócej, składnia XML to etykiety, oznaczane za pomocą ostrych nawiasów - musi wystąpić etykieta początkowa i końcowa. Pomiędzy etykietami może znajdować się dowolny tekst, inne etykiety (wtedy powstanie wyrażenie budujące hierarchię), a także dowolna liczba atrybutów. W najprostszym przypadku będzie to zatem:

<etykieta> wartość </etykieta>

<etykieta atrybut= "..." > wartość </etykieta>

Standard XML nie określa w żaden sposób zawartości etykiet i atrybutów - może tam być wszystko, co mieści się w regułach składni. Więcej w przystępny sposób opisano np. w tym wpisie.

Dla redaktora biblioteki cyfrowej powyższe informacje mogą pomóc w zrozumieniu jak zapisywane i przekazywane dalej są poszczególne elementy opisu - czyli metadane opisowe, wprowadzane w odpowiednie pola systemu dLibra. W tym przypadku, najprościej rzecz ujmując, etykieta to nazwa pola (w postaci angielskiej nazwy RDF, np. Title, Creator, Subject), a atrybutem jest oznaczenie języka, jeśli wartość została wpisana w zakładkę językową.

Zakładki językowe

W systemie dLibra narzędziem, które umożliwia oznaczanie języka wpisanej wartości, są zakładki językowe. Każdy język oznaczony jest dwuliterowym skrótem oraz flagą. Zakładka, która przechowuje wartości niezależne od języka oznaczona jest jako Niez. Kolejność zakładek jest z góry narzucona (nie można jej zmienić) - ułożone są one alfabetycznie według kodów, z zakładką Niez. na samym dole.

Zakładki językowe włącza administrator systemu z poziomu zarządzania, dlatego wszyscy redaktorzy widzą te same zakładki. Można włączyć dowolną liczbę zakładek (dla wszystkich bardziej lub mniej popularnych języków), jednak praca z dużą ich liczbą nie jest wygodna dla redaktorów.

Obecnie (stan na wrzesień 2021) włączone są języki: polski (PL), angielski (EN), niemiecki (DE), łacina (LA), włoski (IT). Zakładkę Niez. wykorzystuje się dla wartości, które są wyrażone w innych językach lub są faktycznie niezależne od języka (patrz p. 1 i 6 Wskazówek dotyczących stosowania zakładek językowych).

Przykłady używania zakładek - pole TYTUŁ:

1. jeśli redaktor wpisze tytuł w zakładkę Niez., to do bazy danych zapisze się tylko wartość, bez atrybutu wskazującego na jej język:

Wskazówki dotyczące stosowania zakładek językowych

1. Idea zakładek nie do końca ostro traktuje rozdzielenie języka dzieła od języka opisu. Nie należy zatem utożsamiać języka dzieła (który jest oznaczony w polu JĘZYK za pomocą odpowiedniego trzyliterowego kodu) z językiem, w którym opisywany jest dany obiekt. W opisie bardzo ważny jest tytuł dzieła. Jeśli język tytułu jest oczywisty i możliwy do określenia, a w systemie jest zakładka dla tego języka, umieść go w tej zakładce językowej. Wpisywanie tytułu w zakładkę Niez. powinno mieć miejsce tylko wtedy, kiedy faktycznie nie ma innej możliwości, tj. nie ma zakładki językowej, w której mógłbyś go umieścić.